this is for billy

Συνειδητοποιώ τόσα πράγματα, ζω τόσους φόβους στο παρά 5. Οι περισσότεροι τα παρατάνε στο πάρα 5. Δεν κάνουν την αλλαγή.

Συνειδητοποιώ με χαρά, οτι δεν έχω κάποια τραγική εξάρτηση από τους γονείς μου, οτι το θέμα μου δεν ειναι ο απογαλακτισμός,  η ανεξαρτητοποίηση. Γιατί τα θέματα μου τα διαχειρίζομαι μόνος μου εδώ και χρόνια, χωρίς αυστηρά δεκανίκια.

Το θέμα που απέφευγα τόσο καιρό και σκέπαζα πίσω από τους γονείς μου και την κακή μου εκπαίδευση δεν είναι άλλο από το οτι δεν πιστεύω σε μένα, όσο θα πρεπε. Και με τον Μπιλλάκο έχω μάθει να δουλεύω, να μιλάω, να τα βρίσκω όταν χρειάζεται. Ξέρω οτι με αγαπάω, απλά δεν έχω τολμήσει να με κοιτάξω κατάματα στον καθρεφτη και να πω, 'Αξίζω!'.

Και αυτό μόνο θα κάνω. Και θα πάω στο Βερολίνο ξέροντας ποιόν έχω απέναντί μου, και όλο του το potential.

:)

σκόρπισα;

Είχα 1000 κομμάτια
ενωμένα σε μια μεγάλη σημαία.

Σου δωσα 2 ποστ - ιτ
Και όλο το πακέτο
και οσο γραφω αυτες τις μαλακιες παλι σκεφτομαι οτι κανω μια μαλακια και μιση γιατι πολυ απλα δεν θα το διαβασει κανενας και εγω αυριο θα ειμαι παλι ο ιδιος και απλα θα ακουσω μια καλη μαλακια για το ποσο καλα ξερω να γραφω και οτι θα επρεπε να γραφω σεναρια.


Αλλα ξέρεις ποιο ειναι το καλυτερο σεναριο;

Αυτο που σε ποναει.

Και μενα δεν ποναει κανενας σας, πιο πολυ απο τον ιδιο μου τον εαυτο. Εγω με φτύνω και εγώ με εκθειάζω. Εγώ με γαμάω και εγώ με γλύφω. Και μια μέρα θα τα συγκεράσω όλα σε ένα, σε ένα μαγικό και σκατένιο οικοδόμημα με 2 αρχίδια και ένα πούτσο.

Και ξέρω οτι δεν ειμαι γλυκούλης. Ουτε τώρα ούτε ποτέ. Daddy, θελω να πεθάνεις. Μέσα μου. Βαρέθηκα να γυρνάω με τα κουρέλια σου.

Και ναι, τώρα ρίχνω δόνηση. Και ζω την μαλακία μου, και την καταθλιψη μου και είναι ολη δικη μου. Γνωριμη και σαπια.

Αναπνέω καπνό. So what? Δεν είναι κάθε μέρα λιβάδι.

Δεν έχω κανένα ταλέντο και καμία αρετή. In fact η μόνη μου αρετή κρύβεται ανάμεσα σε ηλεκτρονικές παγοκύστες και τάπερ και variety platters. Και ναι, με γαμήσατε όλοι. Φχαριστηθήκατε; Ελπίζω να το φχαριστηθήκατε γιατί για μένα ήταν one hell of a ride.

Και ναι, έχω κόμπλεξ. Αν είχες ζήσει τη ζωή μου θα είχες περισσότερα.
Και ναι, έχω μαλακισμένες συμπεριφορές. Και τις θάβω για ένα neon wall.
Και ναι, έχω πέτρα, και είναι από όλες εκέινες τις φορές που σκέφτηκα οτι είναι ωραίο να σε αντιγράφω, να παίζω με αυτά που έμαθα, να σε κοιτάω με 2 τεράστια μάτια, να σε ακούω, να μη σε νοιώθω.

Πέρασα απο το nobody's home, στο 505, στο origin of love, και πίσω. Και κατάλαβα κάτι. Δύο σάπιοι κόσμοι δεν αλλάζουν παρά μόνο αν τους κάψεις. Παρα μόνο αν τους διαλύσεις. Παρά μόνο αν τους σκοτώσεις.

Who said Billy has to be the same again? Ποιος λεει οτι δε θα ναι;

Δε θελω σχόλια.

Πίτες και τσάι

Κοιμάμαι. Με ξυπνάς.
Είναι χαράματα. Βλέπω τα μάτια σου να με κοιτάνε με ανυπομονησία.
Σήμερα θα μαζέψω μύρτιλα. Θα κάνεις πίτα, μου χεις πει.
Νευριάζεις που δεν κόβω τα κοτσάνια. Ποτέ δεν έκοβα τα κοτσάνια.
Στον κήπο μας. Η τσουκνίδα που είχα βάλει έχει φυτρώσει. Κόβω δύο ματσάκια.
Θέλω να κάνω τσάι και να το βάλω στο παλιό ψυγείο μας.
Μεσημεριάζει. Μου λες οτι η πίτα θα αργήσει. Τα χέρια σου είναι μπλέ από τα μύρτιλα. Είναι ίδια με τότε.
Καθώς βράζω το νερό, στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα σου, να πλατσουρίζεις με το νερό στην άκρη της πισίνας. Πόσα πράγματα μου έμαθες όλα αυτά τα χρόνια. Πόσα πράγματα κράτησα.
Με φωνάζεις στο τραπέζι.
Έχεις στρώσει ένα καρό τραπεζομάντηλο, με δύο πιάτα. Είναι τα αγαπημένα σου. Τα είχαμε πάρει μαζί από το Λονδίνο. Η πορσελάνη έχει ξεφτίσει στην άκρη.
Το σπίτι ειναι μικρό αλλά μας χωράει. Ξεχειλίζει από εμάς.
Τα μάτια σου είναι καταγάλανα. Με ζαλίζουν ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετα.
Σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει η πίτα σου. Σου γεμίζω το ποτήρι με τσαι.
Πάμε βόλτα στον κήπο. Είχες φυτέψει μια μουριά. Από κάτω έχουν φυτρώσει τσουκνίδες.
Με φιλάς. Και πεθαίνω. Η καρδιά μου δεν αντέχει. Είμαι ογδόντα χρονών.
Με κρατάς στην αγκαλιά σου. Φωνάζεις, κλαις. "Σ'αγαπώ". Είναι η πρώτη φορα που μου το λες και δεν το ακούω.
Αλλά το ξέρω. Σ'αγαπώ και εγώ. Είναι όμως αργά για να γυρίσω πίσω.
Στο ψελίζω, φεύγοντας.
Χορτάτος απο πίτα και τσάι.

Και έτσι όπως με κοιτάς, πεθαίνεις και εσύ.
Σκασμένος από πίτα και τσάι.

ένα απόγευμα με την οικογένεια Data

Ο μπαμπάς μου κλάνει μέσα στη μούρη μου. Τί αριστοκρατικοί τρόποι!

Η μαμά μου βρίζει θεούς και γάτες στο μπαλκόνι για την βρώμα, την ακαταστασία και τη σκόνη που έχει διεισδύσει σε κάθε... κύτταρο του εγκεφάλου της, επιτρέψτε μου να πώ.

Και αν αναρωτιέστε γιατί εκφράζομαι κατ αυτόν τον τρόπο, θα σας παραπέμψω στην αρχή του ποστ και στους αριστοκρατικούς τρόπους που χαρακτηρίζουν την οικογένεια Data.

Η γιαγιά μου συζητάει με τη γάτα, προσπαθώντας να την πείσει οτι έχει ήδη φάει και οτι το φακελάκι Whiskas me 0,0001% σολωμό που βρίσκεται στον πάγκο της κουζίνας είναι το μεσημαριανό της για αύριο.

Εγώ από την άλλη, έφτιαξα την πιο ωραία σαλάτα με σολωμό πού έχει φτιάξει ποτέ άνθρωπος, στέλνω e-mail στο Ghoete για να πάρω πληροφορίες για το Βερολίνο και προσπαθώ να συγκεντρώσω τη σκέψη μου ανάμεσα σε ρεψίματα, φωνές και νιαουρητά.

Και μετά πέφτει στο τραπέζι μια καινούργια ιδέα! Να αγοράσουμε μια ψηφιακή κορνιζα!
Ορόσημο κάθε δεμένης οικογένειας που δεν έχει χρέη, μόλις έμαθα οτι παίζει και ταινίες.

Ο μπαμπάς με βλέπει να καπνίζω και νοιώθω να εισπνέει την απογοήτευση. Ποιός χέστηκε; Στα 23 μας, οι επιλογές μας είναι δικές μας.

Γιατί πρέπει να φωνάζει τόσο πολύ όταν μιλάει στο τηλέφωνο; Μάλλον είναι κατάλοιπο των τηλεφωνικών γραμμών στη Λάρισα, μαζί με ένα ελαφρό αξάν, ειδικά όταν συγχίζεται.

Χάσαμε το σκυλί! Το ξέχασε η γιαγιά μου έξω από την πόρτα. Φώναζε ο γείτονας να την μαζέψουμε. Είναι όλοι καλά, επιβιώσαμε και από αυτό. Άν και νομίζω κατά βάθος το κάνει επίτηδες για να προσθέτει σασπενς στις φωνες, τα ρεψιδια και τα νιαουρητά.

'Μιλάω με Ghoete! Αφήστε με να συγκεντρωθώ!'. Αυτός ήμουν εγώ.
'Από που κατεβάζεις mp3; Ξέρω μια κοπέλα που πάει φέτος Βερολίνο, για να σε βοηθήσει.' Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου.
'Ο Άρης δεν με πήρε τηλέφωνο. Έχει μια γνωστή στο Ghoete'. Αυτή ήταν η μαμά μου.
'Γύρισε μωρέ η καψερή. Είδες που σας το πα οτι δεν θα φευγε;'. Αυτή ήταν η γιαγιά μου.

Και μάνι μάνι ήρθε η ώρα να κλείσω το λάπτοπ της μάνας μου, να πάω να ντυθώ και να ετοιμαστώ για ένα ακόμα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, με φίλους που τα πιό πολλά από αυτά που έχουν να μου πουν τα ξέρω ήδη.

I've got a paper heart

Πέμπτη βράδυ. Το διαμέρισμα μου μυρίζει καπνό. Μόλις έφυγε η Τόνι. Ζέστανα ένα χαλαρωτικό τσάι με 30 σταγόνες βαλεριάνας.

Καθώς οδηγούσα σκεφτόμουν. "Όταν κάτι σε ρίχνει, κάνε τέχνη και νίκησε το". Είμαι καλλιτέχνης και έχω 'μαλώσει' με το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου. Την τέχνη μου. Μου λείπει. Θα την φέρω ξανά στη ζωή μου.

Τώρα τελευταία ξεχνάω, σχεδόν τα πάντα. Η ταινία του μυαλού μου υπολειτουργεί. Μήπως είναι το φθινόπωρο; Μήπως είναι το άγχος; Στο παρελθόν, πάντως, αυτός έχει υπάρξει 'δημιουργικός λήθαργος', και το κατάλαβα εκ των υστέρων.

Σε λίγες εβδομάδες ξεκινάω δουλειά. Θα παίζω μουσική στο 'Εννέα' στο Θησείο. Περιμένω πως και πως να μπω στην δράση! Σχολή, δουλειά, γερμανικά.. Μου λείπει η καθημερινότητα, η πραγμάτωση μικρών και μεγάλων στόχων, οι φιλοδοξίες. Είναι ωραίο να συμφιλιώνεσαι και πάλι με τον ονειροπόλο εαυτό σου.

Αγαπώ τη χαρά και την καλοπέραση! Θα μου πεις, και σε ποιόν δεν αρέσουν αυτά. Θέλω να είμαι καλά. Ουσιαστικά, όμως.

Επίσης, σκέφτομαι να ψάξω και για τετράωρη καθημερινή δουλειά. Έχετε να προτείνετε τίποτα; Άτιμη ανεργία, όπου και αν ρώτησα μέχρι στιγμής είναι όλα καλυμμένα.

Πέρασα τις δύο προηγούμενες νύχτες στο κέντρο, από μαγαζί σε μαγαζί, και γυρνώντας σπίτι μετά τις 8 το πρωί, οπότε σήμερα θέλω να κοιμηθώ νωρίς! Και να αφήσω το www.rainymood.com να κάνει τη δουλειά.

Υ.Γ. Είδα σήμερα το "Paper Heart". Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν ιδέα από αγάπη, όπως και εγώ. Δείτε το trailer.

Go West boy

Γιατί μπήκα πάλι στον υπολογιστή;
Για να ξεφύγω.

Τα μότο μου δεν πιάνουν. Καθρεφτίζονται σε σένα και χάνονται.

Πότε θα σταματήσω να καπνίζω;
Στο τέλος του κόσμου.

Είναι αργά, και όμως είναι πολύ νωρίς.
Και αν η εναλλαγή των εποχών είναι απλά ένα τεράστιο, επαναλαμβανόμενο mood swing? Αν η ίδια η φύση είναι φτιαγμένη έτσι, γιατί εμένα δεν μου επιτρέπεται να έχω mood swings?

Είμαι αλλεργικός. Και όσα και αν δίνω, ποτέ δε μου φαίνονται αρκετά. Πώς ήταν τότε, πρίν τις σχέσεις;

Έχω ξεχάσει τα πάντα. Πού είναι ο διακόπτης ON του μυαλού; Και πώς ακριβώς το βάζεις στο OFF τα βράδια;

Έμπνευση ή ταλέντο ή τύχη μεθούν και σου φέρνουν επιτυχία;

Πριν πολλά χρόνια, πριν μεγαλώσω. Γιατί μεγάλωσα νωρίς; Γιατί έπρεπε να επιτρέψω στον εαυτό μου να ζήσει εφηβεία ενώ ήξερα οτι κατά βάθος δεν τη χρειάζομαι;

Ήμουν ένα πρωί, στο κρεβάτι της μάνας μου. Θα χα 38 γιατί δεν μ'άφησε να πάω σχολείο. Η παλιά Hitachi έπαιζε ένα τραγούδι που η αναλογική κεραία δεν μου επέτρεπε να ακούσω καθαρά. Το μόνο που συγκράτησα ήταν η μελωδία. Την ψιθύριζα στον εαυτό μου κάθε φορά που νόμιζα ότι μπορείς να μου κάνεις κακό. Χρόνια μετά έμαθα οτι λέγεται "Go West".

Μαθημένη ανημποριά. Μήπως αυτό είναι το κληροδότημά σου; "I'm moody, I'm messy, I get restless and it's senseless."

Χρόνια πριν είπα ότι θα σε κάνω ευτυχισμένο.
Χρόνια πριν δεν ήξερα ότι εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να σε κάνω ευτυχισμένο.

Θέλω να ξυπνήσω, πριν σε γνωρίσω.

Happy Berlin

Σήμερα και αύριο. Αυταπάτη.
Όταν δεν είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι, ο χρόνος μοιάζει ψεύτικος. Είχες ποτέ αυτό το συναίσθημα; Ότι κάνεις πράγματα απλά για να γίνουν, ότι ζεις έξω από τα νερά σου, ότι τίποτα δεν σε κάνει ευτυχισμένο. Αυτό ένοιωθα τα 4 από τα 5 τελευταία χρόνια.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα κάνω άλλο post, αν δεν είχα πρώτα ξεφύγει από την μαθημένη ανημποριά που με είχε πνίξει το καλοκαίρι.

Ε λοιπόν, να μαι!
Δεν ξέρω αν έχω κάνει 100 βήματα ή απλά ένα μεγάλο. Ξέρω όμως ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Είμαι 23. Και δεν έχω ασχοληθεί ποτέ πραγματικά, στο παρελθόν, με αυτό που θέλω να κάνω. Ήρθε ο καιρός. Και το πλάνο μου έχει ως εξής:

Θα παρακολουθήσω για ένα χρόνο το μονοετές πρόγραμμα της Βακαλό για εισαγωγή στα εικαστικά και τις τέχνες, προκειμένου να φτιάξω ένα πορτφόλιο μέσα από τις εργασίες και να εξοικειωθώ πιο πολύ με το σχέδιο στο χέρι.

Στη συνέχεια θα δώσω για καλών τεχνών στο Βερολίνο, και παράλληλα θα κάνω αιτήσεις για τα πανεπιστήμια της Σκωτίας. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα καλού interview και τύχης, φαντάζομαι.

Είμαι τόσο φοβισμένος για όλα αυτά. Κάπου είχα διαβάσει το "Do it, trembling if you must, but do it". Και με αυτό πορεύομαι. Κλείνω τα μάτια και πηδάω. Έχω μπροστά μου το στόχο μου και τον επιτυγχάνω.

Θα γίνω αυτό που ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Αυτό που πραγματικά είμαι. Τίποτα λιγότερο.

the morning after

Monkeys.. Ποιός θα το περίμενε; Πάντα πίστευα οτι για μήνες θα άκουγα καταθλιπτικά εμβατήρια και πιάνο εκδοχές του claire de lune.

"Αξίζω", ακούω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει από τον πάτο που τον έχω στείλει. Εγώ, στην άκρη του πηγαδιού, κάνω δημόσιες σχέσεις με τους φόβους μου και τους γνωστούς-άγνωστους της ζωής μου.

Χωρισμός. 8 γράμματα, μία σημασία.

Προχωράω.
Αλλά πρώτα το ζώ. Γιατί ένας χωρισμός είναι ένας μικρός (ή μεγαλύτερος) θάνατος. Ο θάνατος της συνήθειας, των συναισθημάτων, των λόρων της αγάπης.

Σκεπτόμενος εσένα και εσένα, κατάλαβα οτι στο τέλος το μόνο που μένει είναι η ψυχή. Cheesy μεν, αληθινό δε. Δε μου χει μείνει κάτι άλλο. Οι τσακωμοί ξεχάστηκαν, η αναμονή και ο έρωτας σοβατίστηκαν, οι φωτογραφίες σβήστηκαν, τα δώρα σου έπαψαν να σε θυμίζουν, τα νεύρα σου έπαψαν να με τρομάζουν, και το μόνο που έμεινε έιναι η ψυχή σου. Και όλες οι στιγμές που την αντίκρυσα, την αγκάλιασα, την άφησα να παίξει με τη δική μου. Νοιώθω οτι την ξέρω, οτι την αγαπώ, και αυτό δεν θα το αλλάξει κανένας σύγχρονος εγωισμός, κανένα post στο facebook, καμία περίεργη ματιά, κανένα υπονοούμενο.

Μου λείπουν οι στιγμές που σε είχα αγκαλία. Και ξέρεις, αυτό είναι ανεκτίμητο. Αλλά, ξέρεις, μου λειψε και ο εαυτός μου. Είναι καιρός να τον ανεβάσω από το πηγάδι. Η θέση μου είναι στον κήπο μας.

"Θα σ'αγαπώ για πάντα"
Θα ήθελα να μπορώ να το φωνάξω λίγο πριν τον αποχαιρετισμό. Θα ήθελα να με είχες αφήσει να το νοιώσω.

Τελικά οι πρώην είναι σαν τα αγάλματα. Έχουν τη θέση τους μέσα στον κήπο αλλά είναι γκρι και μαρμάρινα.

I don't need another showcase.

Σκνίπες και Tiersen

Και πάνω εκεί που νομίζες πως όλα έχουν τελειώσει, και η ζωή συνεχίζεται, και τα πουλιά κελαηδούν ξανά, ζωηρά και ανοιξιάτικα, εμφανίζεται ΑΥΤΟΣ.

Πάνω που πας να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα, μια αρχή, τον βρίσκεις μπροστά σου. Να σου βάζει τρικλοποδιές.

Φυσικά μιλάω για το φόβο. Το φόβο του άγνωστου, το φόβο της επιτυχίας, το φόβο του αύριο που έχεις ήδη ζήσει στο μυαλό σου από χθες.

Μου τη σπάει το μπαγιάτικο μέλλον. Τα προδιαγεγραμμένα μονοπάτια. Η μουντίλα του Λονδίνου χωρις την χλίδα της Oxford και το πράσινο του Hyde Park.

Ζώ με έναν τρόπο που μου παρέχει τα πάντα. Φαγητό, στέγη, μετακίνηση, πρόσβαση στην άθληση και στη διασκέδαση. Θα έπρεπε να σηκώνομαι κάθε μέρα ευχαριστώντας το σύμπαν που δεν αναγκάστηκα να χάσω το ένα μου χέρι στον πόλεμο στην Αφρική και που η μητέρα μου δεν μου κληρονόμησε το AIDS.

Η ζωή μπορεί να είναι άδικη. Από 1 άτομο μέχρι 10.000.000 ανθρώπους. 300.000 νέοι φοιτητές κάθε χρόνο και ένα μεγάλο ερωτηματικό. Γιατί; Γιατί δεν μας το λέτε από πριν να φύγουμε; Γιατί να περάσεις όλο αυτό στην τρίτη λυκείου απλά για να χωνέψεις μετά όλα αυτά που αρνιόσουν να πιστέψεις ως teenager;

Επειδή έχω κουραστεί με την μοιρολατρική μου συμπεριφορά, δεν θα ξανακάνω ποστ μέχρι να έχω βρει μια οριστική διαφυγή σε όλο αυτο. Νοιώθω οτι είναι κοντά.

White tank tops.

it kinda makes sense now/εξιλέωση

Σκέφτομαι. Τί μπορεί να σε έκανε έτσι; Ποιά είναι η ιστορία σου; Και γιατί με μεγάλωσες έτσι; με αυτές τις συγκεκριμένες ανησυχίες, αυτούς τους ύποπτους φόβους; αυτές τις μεταμεσονύκτιες στάλες ιδρώτα στο μέτωπό σου;

δεν κάπνιζες.

νόμιζες πως απλά θα έφευγε.




damn, I wish you'd find a lover.

kitrines meres

Σκόνη παντού

στον ουρανό
στο δωματιό μου
στα τσιγάρα
στα βιβλία


Σήμερα όλοι μου γκρινιάζουν! πως γίνεται αυτό; λες και είναι συνεννοημένοι.

Τις τελευταίες μέρες (από το Σάββατο, και μετά), σκέφτομαι τους λώρους που κρατάω με την οικογένεια μου, και κατά πόσο θα έπρεπε να τους κόψω. Είναι εύκολο να είσαι ανεξάρτητος στην Ελλάδα; Θέλω να βρω κάποιον που τα έχει καταφέρει στα 22 και να μου πει πώς ακριβώς το έκανε! Θέλω το DIY tutorial του 'φεύγω, μετακομίζω, ανεξαρτητοποιούμαι'.

Επίσης, υπάρχει το αιώνιο θέμα της αιώνιας φοίτησης.
Πόσο καλό είναι να κάθεσαι 3 χρόνια παραπάνω σε κάθε σχολή; Θέλω να πω ότι, στο εξωτερικό, είσαι signed, sealed kai delivered στα 22, στο θέμα του bachelor τουλάχιστον. Τι πιθανότητες έχω, αν βγω στην αγορά εργασίας στα 25;

Από την άλλη, έχω πει πως αν δεν καταφέρω να κάνω τίποτα με το πανεπιστήμιο, θα γίνω μοντέλο για εσώρουχα στη βιοτεχνία της γειτονιάς. Ή θα πουλήσω όλα όσα έχουμε και θα πάω ένα τεράστιο ταξίδι στην Νέα Υόρκη. Ή και τίποτα.

Και αυτό το τίποτα με τρομάζει όσο τίποτα άλλο.
Άν με ρωτήσεις, θα ήθελα να ζω σε ένα μικρό αστικό διαμέρισμα, με πορτοκαλί τοίχους και φυτά. Τί με κρατάει πίσω;

Στο σεμινάριο NLP που παρακολουθώ, θίγουμε ακριβώς αυτό το ζήτημα. Τί μας κρατάει από το να κάνουμε τον κόσμο δικό μας; Ή τέλος πάντων, αν όχι όλο τον κόσμο τότε απλά ένα μικρό διαμέρισμα με πορτοκαλί τοίχους και φυτά.

Στον αντίποδα, έχω τη φυσική που με βρίζει από μια γωνία που την έχω παρατήσει. Έχω ξεχάσει τί εστί παράγωγος και Νεύτωνας. Κάτι μου λέει οτι φέτος θα θυμηθώ το λύκειο. Το χω ανάγκη να αισθανθώ χρήσιμος, και άν το κατάφερα κάποτε φτιάχνοντας τσιαπάτες στα Evergreen, μπορώ να το κάνω και εδώ, με εργασίες και πρόοδο. Και νομίζω ότι ακούγομαι λίγο παραπάνω nerd απ'ότι θα έπρεπε. Χμμ.

καλημέρα

let's have some fun today!

Ω θεε, ειναι 7 το πρωι. Έχω κάτι χρόνια να ξυπνήσω τόσο νωρίς.

Θα παω σχολή, θα πάω σχολή, θα πάω σχολή, θα πάω σχολή!

νομίζω είμαι λίγο παραπάνω excited απ'όσο θα έπρεπε


coffee anyone?

dear dad

this day will be nothing like it used to.

you will not be on my mind.

and i will be free.





ΑΞΙΖΩ!

γκουντμόρνινγκ

καλημέρα κόσμε!

δεν έχω τσιγάρα, το δηλώνω!

παρ'όλα αυτά, i'm ready to start my day!

λεω για αρχη να παω για περπάτημα εδώ γύρω και μετά να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και να φύγω για τη σχολή!

δεν έχω κοιμηθεί αλλά ποιός κοιμάται στις μέρες μας;

επισης, im really excited about scheduling myself!

και για ενα-δυο τηλεφωνήματα που θέλω να κάνω

και ένα πλάνο ημέρας

και im crazy

cheese

Είναι πάλι ξημέρωμα, και πάλι ξημερώθηκα editάροντας βίντεο στον υπολογιστή, με ένα μισοάδειο πακέτο marlboro lights.

Τον τελευταίο καιρό βλέπω τα πιο περίεργα όνειρα... άνθρωποι απο το παρελθόν μου, άσχετα γεγονότα, άσχετα τραγούδια μπλέκονται μεταξύ τους, ξυπνώντας με με βία και αφήνοντάς με να βγάζω ,αβάσιμα ίσως, συμπεράσματα για το υποσυνείδητό μου.

Είναι σαν το μυαλό μου να θέλει να κάνει μια much needed εκκαθάριση. Ένα format. Να τα βάλει όλα σε μια σειρά από μόνο του και να μου επιτρέψει αυτό που δεν επιτρέπω συνειδητά ή ασυνείδητα στον εαυτό μου: μια αναπνοή.

Η λογική μου λέει ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου μου αρνείται να πειστεί ότι υπάρχει φως πέρα από την κλεισούρα του "δεν αξίζω".

Αναλογίζομαι ότι προκειμένου να σηκώσω το βάρος που, με δυσκολία, σέρνω κάθε μέρα στις πλάτες μου, θα έπρεπε να ήμουν υπέρ-άνθρωπος.

Θέλω να κάνω τόσα πράγματα... να δω πόλεις όπως το Βερολίνο, να ταξιδέψω, να κάνω μαθήματα γραφιστικής, να πάρω καινούργια παπούτσια και μια ζακέτα όπως την ονειρεύομαι, να μάθω να παίζω τα rifs του "Pieces of me" στην κιθάρα, να γνωρίσω όλα τα χρώματα με τους κωδικούς τους, να πηγαίνω βόλτα τον σκύλο μου, να ξυπνάω πρωί και να κάνω έρωτα με τον ήλιο. Τον αγαπώ.

I want my urban fairytale.

So it's me VS depression.

today was a fairytale

Kalimera kosme


i telos pantwn, kalispera sto diko sas systima.



I'm taking this huge BRB, to work with myself. And I love it.




Today was a fairytale, it must have been the way you kissed me......

Απόγευμα.

I've paid my dues to you father. Now it's high time I'm gone.

Έχω κάτι μέρες να δω το φώς της μέρας. Και μάλλον μου κάνει καλό. Σκέφτομαι διάφορα. Και ανακαλύπτω πόση δύναμη έχω.

Χθές δεν πήγα στο σεμινάριο ψυχολογίας που παρακολουθώ. Και δεν ενημέρωσα την καθηγήτρια, επίσης.
Πώς την παλεύαμε στο γυμνάσιο; Καθημερινή κούραση, διάβασμα, homework, ιδιαίτερα. Νομίζω πως 12-18 είναι από τις περιόδους που δουλεύεις πιο πολύ από ποτέ (αν διαβάζεις, σαφώς).

Μου έχουν τελειώσει τα τσιγάρα και έχω πολύ διάβασμα για αύριο. Το μισό μου δωμάτιο που ήταν κολλημένο στους τοίχους με κάτι σαν blue tack, αποφάσισε σήμερα να πέσει. Μοιάζει τόσο άδειο. Επίσης έχω ένα τεράστιο σωρό από ρούχα που περιμένουν να τα βάλω στην ντουλάπα. Γιατί δεν είναι αυτόνομα τα ρούχα; Τα βαριέμαι.

Είναι απίστευτο.. Έχω ακόμα κάτι χριστουγεννιάτικα δώρα να δώσω και κοντεύει να μπει ο Φλεβάρης. WTF?

Η κατάσταση στο σπίτι μου είναι ολίγον τι fucked up. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Απλά με έχουν πρήξει! Και κάθε φορά που ασχολούμαι με αυτό το ζήτημα, αισθάνομαι σαν τα 16χρονα απο τις διαφημίσεις της Fanta.
Πάντα είχα την εντύπωση πως στα 22 μου, τα πράγματα στο σπίτι θα καλυτέρευαν (στο θέμα επικοινωνία, τουλάχιστον). Φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ, τελικά. Δεν είναι και πολύ εύκολο να είσαι ο ενήλικος, στη σχέση με τους γονείς σου!
Αρνούμαι να χωνέψω ότι δεν είναι 'ήρωες', όπως τους είχα στο μυαλό μου. Πόσο μάλλον να τους βάλω tags όπως 'μικροαστός', 'μίζερος' και 'άχρηστος'.

let me out this misery.

eyes hurt

autes tis meres ta matia mou ponane apo ton kapno.



Simera tha einai diaforetika. Kathe fora einai diaforetika.
Pws ginetai kai oles oi meres moiazoun idies enw einai toso diaforetikes?

Noiwthw pws ka8e imera einai enas kamvas apo dedomena, synithws leukos. Kai oti apla analoga me ti diathesi prostheteis pragmata. Pws ginetai kai kapoies meres boreis na kataktiseis ton kosmo kai kapoies alles thes apla na eksafanisteis?

Ton teleutaio kairo doulevw me to vouno apo dedomena pou exw stin ntoulapa. Anamniseis, blouzes daneikes, fwtografies, skata. Nomizw oti meta apo ena diastima pou evlepa tin rodela me ta xrwmatakia na anavosvinei (eseis mac geeks tha me katalavete), irthe o kairos gia ena genaio restart apo to power button. Kai isws ena poly kalo software update.

Kai gia na ginw antiliptos, ennow, oti kata kapoio tropo ksekinaw apo ekei pou to afisa, 6 mines prin. Eipa na ksanaggaliasw ta skoufia, tin Agglia, ta xrwmata, tin Allen, tin pro-Verolinou anemelia, tis vradies twn DJ set, ton Vasili. Kai na kratisw tin vradia me to 'misty solo piano'. Kai kati akoma pou tha meinei mono gia mena.

REWIND.

'After I die' resolution.

COFFEE & TV. I love your misery.

Είναι κάποιες φορές, σαν αυτή, τώρα που...

ή είμαι τρελός

ή απλά τα mood swings μου είναι πολλά.


Νομίζω το 2ο!

Ίσως δεν είναι και τόσο δύσκολο να ζεις με χαλινάρι. Αν και είμαι πολύ ατίθασος για να συμβιβαστώ, αντιλαμβάνομαι πως μόνο έτσι γίνεται λειτουργικό το θέμα survival.

§1. H Ζωή με τις σπουδές.

Το μότο μου είναι: we can start over again.
Η σχολή μου είναι δύσκολη.


§2. Βάρος.

Μετά από μια μεγάλη περίοδο που μάλλον θα μπορούσες να με χαρακτηρίσεις εθισμένο με το βάρος μου, σήμερα, έχω βάλει περήφανα 10 ολόκληρα κιλά και περιμένω πώς και πώς να τα χάσω.


§3. Μετακόμιση.

Υπάρχουν μέρες που το συγκεκριμένο θέμα με πνίγει. Υπάρχουν και άλλες μέρες που βλέπω πιο καθαρά. Αμάν πια αυτά τα mood swings!

§4. Γονείς.

Ε ναι. Ε ναι, δεν θα τους ξεπεράσω ποτέ. Και το έχω χωνέψει πλέον.
Μάλλον ασχολούμαι παραπάνω από όσο θα έπρεπε, μάλλον προσπαθώ να βγάλω κάτι από αυτούς που δεν υπάρχει. Γιατί δεν μπορώ απλά να συμβιβάσω το βλέμμα μου;

§5. Σχέση.

<3 could YOU be the one?

Just didn't drink enough to say you love me.

Είναι ωραίο όταν σε υποτιμούν. Μετά έχεις την ευκαιρία να τους τρίψεις στη μούρη τον εαυτό σου.

Αυτές τις μέρες, τις μέρες της ντροπής. Θέλω απλά ένα σ'αγαπώ. Και λίγο ήλιο.

Ζούμε μέσα σε ένα τριαξονικό σύστημα συναισθημάτων. Σου δίνω, του δίνεις, μου δίνει.
Τί γίνεται όταν χάσεις το σημείο αναφοράς σου;
Όταν το σύστημα σε φτύσει;
Όταν κουραστείς να δίνεις;

Οι πελατειακές σχέσεις είναι κάτι που γνωρίζω από παιδί. Είναι ωραίο να πληρώνεσαι για να αγαπάς αλλά είναι τραγικό να μην αγαπιέσαι αν δεν έχεις να πληρώσεις.
Φτάνει το τέλος. Η έκρηξη. Το συναπάντημα στο δρόμο της ιστορίας μου. Σε κάποιες μέρες θα είσαι εγώ και εγώ εσύ.

Γιώργο, μπορείς για ένα λεπτό να καταλάβεις;
Είσαι τίποτα. Με κουράζεις. Με κουράζει η ηλίθια σκέψη σου. Περισσότερο και από τη σκέψη του χοντρού.


Chapter 2.

Η ανάγκη για επιβεβαίωση και καθαρισμό με κάνει να λιώνω κάθε φορά που σε βλέπω να με κοιτάς.
Νομίζω ότι σε σένα βλέπω πως θα μπορούσε να είναι η ζωή μου χωρίς το μαύρο, τα τρανς, τη φτώχεια.

my vegetarian student cookbook.

Einai wres pou skeftomai ta oneira pou eixa kapote. Gia to diko mou spiti, me ta dika mou mikra epipla, ti diki mou mageiriki, tous filous, ta teenage years.

Den thelw na metaniwnw, alla den mou dinetai perithorio.

Sixainomai auto pou symvainei, tin katapiesi kai ola auta pou viwnw sto spiti mou. Xreiazomai mia anapnoi.
noiw8w pws olo auto oso paei kai eksafanizetai. ta oneira. oi prosdokies. to fws sto vlemma. to piano. i thea apo to balkoni mou.


pote ma pote tha ksypnisoun oi anthrwpoi se auti tin apanthrwpi xwra?
pote tha katalavoun oti oi neoi einai plasmenoi gia na einai aneksartitoi ?
pote tha katalavete oti o omfalios loros den mou paei katholou?
pote tha dwsete xrimata gia na borw na spoudasw opws thelw?

potE. gi'auto tha fygw, oso einai nwris.

to piano mou paizei allou.

Varethika tin mizeria, edw. Varethika ta metamesonyktia vradia stin athina. Varethika tous goneis mou. Varethika ta melissia. Varethika ta fasolakia kai tis mpamies, kai tin menegaki kai tis lakouves sto dromo kai tis times sta mac, ta gamwleofwreia, to ilithio metro pou kleinei apo to apogevma, tis diakosmitikes plateies, ta gamimena AEI, tis afises tis KNE, ta vlemmata twn symfoititwn, tis simiwseis twn kathigitwn se proxeires fwtotypies, tin kinisi stin katexaki, tous vandikous, to gazi, to nefos, ta skoupidia, tis panelladikes, tin smyrnis kai tin omirou, tin idia thea apo ton prwto orofo sto balkoni tou apenanti, tin mizeria twn goniwn mou, tis apeires simeiwseis ston katalogo tou IKEA me to agapimeno mou trapezi apo to 2005, (allaksame dekaetia gamwto, for gods shake), ta lista me ta pragmata pou tha parw apo to dwmatio mou an metakomisw, otan kapoios pou psifisate filotimithei na auksisei ton vasiko mistho apo 600 euro se kati pio anthrwpino...

sas sixathika olous.
pisw sta arnia kai stis souvles. proteinw o parthenwnas na ginei ksenodoxeio polyteleias gia vizites. antiparoxi isws?

NYC you may be in my dream, but you're still there.

kai nai, I feel old enough. old much.