cheese

Είναι πάλι ξημέρωμα, και πάλι ξημερώθηκα editάροντας βίντεο στον υπολογιστή, με ένα μισοάδειο πακέτο marlboro lights.

Τον τελευταίο καιρό βλέπω τα πιο περίεργα όνειρα... άνθρωποι απο το παρελθόν μου, άσχετα γεγονότα, άσχετα τραγούδια μπλέκονται μεταξύ τους, ξυπνώντας με με βία και αφήνοντάς με να βγάζω ,αβάσιμα ίσως, συμπεράσματα για το υποσυνείδητό μου.

Είναι σαν το μυαλό μου να θέλει να κάνει μια much needed εκκαθάριση. Ένα format. Να τα βάλει όλα σε μια σειρά από μόνο του και να μου επιτρέψει αυτό που δεν επιτρέπω συνειδητά ή ασυνείδητα στον εαυτό μου: μια αναπνοή.

Η λογική μου λέει ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου μου αρνείται να πειστεί ότι υπάρχει φως πέρα από την κλεισούρα του "δεν αξίζω".

Αναλογίζομαι ότι προκειμένου να σηκώσω το βάρος που, με δυσκολία, σέρνω κάθε μέρα στις πλάτες μου, θα έπρεπε να ήμουν υπέρ-άνθρωπος.

Θέλω να κάνω τόσα πράγματα... να δω πόλεις όπως το Βερολίνο, να ταξιδέψω, να κάνω μαθήματα γραφιστικής, να πάρω καινούργια παπούτσια και μια ζακέτα όπως την ονειρεύομαι, να μάθω να παίζω τα rifs του "Pieces of me" στην κιθάρα, να γνωρίσω όλα τα χρώματα με τους κωδικούς τους, να πηγαίνω βόλτα τον σκύλο μου, να ξυπνάω πρωί και να κάνω έρωτα με τον ήλιο. Τον αγαπώ.

I want my urban fairytale.

So it's me VS depression.