Σκόνη παντού
στον ουρανό
στο δωματιό μου
στα τσιγάρα
στα βιβλία
Σήμερα όλοι μου γκρινιάζουν! πως γίνεται αυτό; λες και είναι συνεννοημένοι.
Τις τελευταίες μέρες (από το Σάββατο, και μετά), σκέφτομαι τους λώρους που κρατάω με την οικογένεια μου, και κατά πόσο θα έπρεπε να τους κόψω. Είναι εύκολο να είσαι ανεξάρτητος στην Ελλάδα; Θέλω να βρω κάποιον που τα έχει καταφέρει στα 22 και να μου πει πώς ακριβώς το έκανε! Θέλω το DIY tutorial του 'φεύγω, μετακομίζω, ανεξαρτητοποιούμαι'.
Επίσης, υπάρχει το αιώνιο θέμα της αιώνιας φοίτησης.
Πόσο καλό είναι να κάθεσαι 3 χρόνια παραπάνω σε κάθε σχολή; Θέλω να πω ότι, στο εξωτερικό, είσαι signed, sealed kai delivered στα 22, στο θέμα του bachelor τουλάχιστον. Τι πιθανότητες έχω, αν βγω στην αγορά εργασίας στα 25;
Από την άλλη, έχω πει πως αν δεν καταφέρω να κάνω τίποτα με το πανεπιστήμιο, θα γίνω μοντέλο για εσώρουχα στη βιοτεχνία της γειτονιάς. Ή θα πουλήσω όλα όσα έχουμε και θα πάω ένα τεράστιο ταξίδι στην Νέα Υόρκη. Ή και τίποτα.
Και αυτό το τίποτα με τρομάζει όσο τίποτα άλλο.
Άν με ρωτήσεις, θα ήθελα να ζω σε ένα μικρό αστικό διαμέρισμα, με πορτοκαλί τοίχους και φυτά. Τί με κρατάει πίσω;
Στο σεμινάριο NLP που παρακολουθώ, θίγουμε ακριβώς αυτό το ζήτημα. Τί μας κρατάει από το να κάνουμε τον κόσμο δικό μας; Ή τέλος πάντων, αν όχι όλο τον κόσμο τότε απλά ένα μικρό διαμέρισμα με πορτοκαλί τοίχους και φυτά.
Στον αντίποδα, έχω τη φυσική που με βρίζει από μια γωνία που την έχω παρατήσει. Έχω ξεχάσει τί εστί παράγωγος και Νεύτωνας. Κάτι μου λέει οτι φέτος θα θυμηθώ το λύκειο. Το χω ανάγκη να αισθανθώ χρήσιμος, και άν το κατάφερα κάποτε φτιάχνοντας τσιαπάτες στα Evergreen, μπορώ να το κάνω και εδώ, με εργασίες και πρόοδο. Και νομίζω ότι ακούγομαι λίγο παραπάνω nerd απ'ότι θα έπρεπε. Χμμ.
