and if we don't behave, we'll be hoping down on one foot, looking through one eye

Αγαπητέ μπαμπά,
τί και αν με απορρίψεις; ξανά; πόσο πολύ θα αλλάξει αυτό που είμαι;


τί είναι η αγάπη;

τί ήταν

ο Γιώργος,

ο Αντώνης,


ο Moritz ;

ένα υποκατάστατό σου;

η ανάγκη για επιβεβαίωση οτι ακόμα μ'αγαπάς,
ακόμα και αν δεν το έδειξες,
σχεδόν ποτέ,
όταν μεγάλωνα.

τί ήταν τα ξενύχτια μου μπροστά από τα βιβλία;
ένας τρόπος να σε αναγκάζω να μου λες "μπράβο";
χωρίς να γεμίζει το στόμα σου
χωρίς ψυχή.

τί είναι αυτό που με κάνει και φοβάμαι το κρύο; να βγω στο χιόνι χωρίς παπούτσια;

πότε μου έδειξες οτι το να είμαι εγώ, θα με κάνει ευτυχισμένο;

έφτασα 24 και όμως ακόμα ψάχνω, ψάχνομαι, σκίζω το πορτραίτο μου κάθε λίγους μήνες, προσπαθώ να βρω ποιά φωτογραφία ταιριάζει καλύτερα δίπλα στις δικές σας.

Και όσο το βλέπω,
και όσο τα βλέπω,
και όσο πονάω σκίζοντας με,
και ράβοντας με ξανά,
τόσο πολύ καταλαβαίνω,
οτι δίπλα σου δεν υπάρχει χώρος μπαμπά,
δεν υπάρχει χώρος για ανάσα,
κατάπιες όλο τον αέρα εσύ,
έπνιξες και τη μαμά.
τη ζωή, μια ζωή, δύο ζωές.

Άν μπορούσα να στα πω κατάματα,
θα σου λεγα,
ντροπή σου,
μόνο αυτό.
Δεν περίμενα τίποτα παραπάνω,
από ταπεινή, φτωχή, αγάπη.
Γαμημένα συναισθήματα,
όχι δώρα.

Εμένα, το δώρο που ήθελα να μου είχες κάνει.
Εμένα, ως άνθρωπο,
Εμένα, ως οντότητα,
Εμένα, ως σύνολο,
Εμένα, ως πόδια και χέρια με δύναμη,
Εμένα, ως αγάπη,
για μένα
και για τον κόσμο
και για τους ανθρώπους

Εξήγησε μου πώς θα σε σκοτώσω μέσα μου,
πώς θα γίνει το φάντασμα σου σκιά,
πώς θα σταματήσω να σε ψάχνω,
απο δω και από κει,
εκεί που δεν καταλαβαίνω,
εκεί που δεν νοιώθω.

εκεί που πάντα νοιώθω,
ότι κάπου χρωστάω,
αγάπη,
λες και δεν έδωσα ότι ειχα,
3 φορές.

αυτή λοιπόν είναι,
η απαρχή,
της αγάπης μου.