Σκνίπες και Tiersen

Και πάνω εκεί που νομίζες πως όλα έχουν τελειώσει, και η ζωή συνεχίζεται, και τα πουλιά κελαηδούν ξανά, ζωηρά και ανοιξιάτικα, εμφανίζεται ΑΥΤΟΣ.

Πάνω που πας να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα, μια αρχή, τον βρίσκεις μπροστά σου. Να σου βάζει τρικλοποδιές.

Φυσικά μιλάω για το φόβο. Το φόβο του άγνωστου, το φόβο της επιτυχίας, το φόβο του αύριο που έχεις ήδη ζήσει στο μυαλό σου από χθες.

Μου τη σπάει το μπαγιάτικο μέλλον. Τα προδιαγεγραμμένα μονοπάτια. Η μουντίλα του Λονδίνου χωρις την χλίδα της Oxford και το πράσινο του Hyde Park.

Ζώ με έναν τρόπο που μου παρέχει τα πάντα. Φαγητό, στέγη, μετακίνηση, πρόσβαση στην άθληση και στη διασκέδαση. Θα έπρεπε να σηκώνομαι κάθε μέρα ευχαριστώντας το σύμπαν που δεν αναγκάστηκα να χάσω το ένα μου χέρι στον πόλεμο στην Αφρική και που η μητέρα μου δεν μου κληρονόμησε το AIDS.

Η ζωή μπορεί να είναι άδικη. Από 1 άτομο μέχρι 10.000.000 ανθρώπους. 300.000 νέοι φοιτητές κάθε χρόνο και ένα μεγάλο ερωτηματικό. Γιατί; Γιατί δεν μας το λέτε από πριν να φύγουμε; Γιατί να περάσεις όλο αυτό στην τρίτη λυκείου απλά για να χωνέψεις μετά όλα αυτά που αρνιόσουν να πιστέψεις ως teenager;

Επειδή έχω κουραστεί με την μοιρολατρική μου συμπεριφορά, δεν θα ξανακάνω ποστ μέχρι να έχω βρει μια οριστική διαφυγή σε όλο αυτο. Νοιώθω οτι είναι κοντά.

White tank tops.