Dear diary,
I haven't written to you in a while. Seems like we are lost in a vicious circle of hopes and freedom.

Berlin has been good. Berlin has been healing. Berlin has been a step forward. Berlin has been this big realization. This big jump to the unknown.


We've lost it all. And looked for it, looked for something new, something excitingly not dramatic. The miracle of living (on your own terms).

There it is, I see it. The poison. Neglect. I'm taking it off of my wounds, I'm squeezing it out. Will I need to cut my arm to survive? Will I need to sacrifice a part of me on the way to the other side?

Moments like this, I bring Hedwig to my mind and her memorable quotes.

I'll love you forever Hedwig.

Need some warm milk, and honey, and camille. 

Who knows?

Stars fading,
but I linger on dear,
still craving your kiss.......





και μια μέρα ξυπνάς,

και περιμένεις,

αυτό που νόμιζες δεν ήρθε ποτέ, δε θα ρθει ποτέ,



πώς; αντίδραση;


η ζωή είναι απρόβλεπτη.



οι ευκαιρίες τελειώνουν,
εκεί που τις αφήνεις,
όχι εκεί που σου λένε οι άλλοι.



ΟΧΙ.


ε και;


στο χέρι σου είναι να κάνεις το όχι - ναι,
το ξύλο βροχή,
κτλ.


λοιπόν,
σήμερα,
θα ανοίξω το γραμματοκιβώτιο μου,
και θα δω το όχι μου σαν ναι,
και τα ξύλα σαν βροχή.



και μετά θα έρθω σπίτι για coffee & tv.


so we can start over again.

and if we don't behave, we'll be hoping down on one foot, looking through one eye

Αγαπητέ μπαμπά,
τί και αν με απορρίψεις; ξανά; πόσο πολύ θα αλλάξει αυτό που είμαι;


τί είναι η αγάπη;

τί ήταν

ο Γιώργος,

ο Αντώνης,


ο Moritz ;

ένα υποκατάστατό σου;

η ανάγκη για επιβεβαίωση οτι ακόμα μ'αγαπάς,
ακόμα και αν δεν το έδειξες,
σχεδόν ποτέ,
όταν μεγάλωνα.

τί ήταν τα ξενύχτια μου μπροστά από τα βιβλία;
ένας τρόπος να σε αναγκάζω να μου λες "μπράβο";
χωρίς να γεμίζει το στόμα σου
χωρίς ψυχή.

τί είναι αυτό που με κάνει και φοβάμαι το κρύο; να βγω στο χιόνι χωρίς παπούτσια;

πότε μου έδειξες οτι το να είμαι εγώ, θα με κάνει ευτυχισμένο;

έφτασα 24 και όμως ακόμα ψάχνω, ψάχνομαι, σκίζω το πορτραίτο μου κάθε λίγους μήνες, προσπαθώ να βρω ποιά φωτογραφία ταιριάζει καλύτερα δίπλα στις δικές σας.

Και όσο το βλέπω,
και όσο τα βλέπω,
και όσο πονάω σκίζοντας με,
και ράβοντας με ξανά,
τόσο πολύ καταλαβαίνω,
οτι δίπλα σου δεν υπάρχει χώρος μπαμπά,
δεν υπάρχει χώρος για ανάσα,
κατάπιες όλο τον αέρα εσύ,
έπνιξες και τη μαμά.
τη ζωή, μια ζωή, δύο ζωές.

Άν μπορούσα να στα πω κατάματα,
θα σου λεγα,
ντροπή σου,
μόνο αυτό.
Δεν περίμενα τίποτα παραπάνω,
από ταπεινή, φτωχή, αγάπη.
Γαμημένα συναισθήματα,
όχι δώρα.

Εμένα, το δώρο που ήθελα να μου είχες κάνει.
Εμένα, ως άνθρωπο,
Εμένα, ως οντότητα,
Εμένα, ως σύνολο,
Εμένα, ως πόδια και χέρια με δύναμη,
Εμένα, ως αγάπη,
για μένα
και για τον κόσμο
και για τους ανθρώπους

Εξήγησε μου πώς θα σε σκοτώσω μέσα μου,
πώς θα γίνει το φάντασμα σου σκιά,
πώς θα σταματήσω να σε ψάχνω,
απο δω και από κει,
εκεί που δεν καταλαβαίνω,
εκεί που δεν νοιώθω.

εκεί που πάντα νοιώθω,
ότι κάπου χρωστάω,
αγάπη,
λες και δεν έδωσα ότι ειχα,
3 φορές.

αυτή λοιπόν είναι,
η απαρχή,
της αγάπης μου.