the morning after

Monkeys.. Ποιός θα το περίμενε; Πάντα πίστευα οτι για μήνες θα άκουγα καταθλιπτικά εμβατήρια και πιάνο εκδοχές του claire de lune.

"Αξίζω", ακούω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει από τον πάτο που τον έχω στείλει. Εγώ, στην άκρη του πηγαδιού, κάνω δημόσιες σχέσεις με τους φόβους μου και τους γνωστούς-άγνωστους της ζωής μου.

Χωρισμός. 8 γράμματα, μία σημασία.

Προχωράω.
Αλλά πρώτα το ζώ. Γιατί ένας χωρισμός είναι ένας μικρός (ή μεγαλύτερος) θάνατος. Ο θάνατος της συνήθειας, των συναισθημάτων, των λόρων της αγάπης.

Σκεπτόμενος εσένα και εσένα, κατάλαβα οτι στο τέλος το μόνο που μένει είναι η ψυχή. Cheesy μεν, αληθινό δε. Δε μου χει μείνει κάτι άλλο. Οι τσακωμοί ξεχάστηκαν, η αναμονή και ο έρωτας σοβατίστηκαν, οι φωτογραφίες σβήστηκαν, τα δώρα σου έπαψαν να σε θυμίζουν, τα νεύρα σου έπαψαν να με τρομάζουν, και το μόνο που έμεινε έιναι η ψυχή σου. Και όλες οι στιγμές που την αντίκρυσα, την αγκάλιασα, την άφησα να παίξει με τη δική μου. Νοιώθω οτι την ξέρω, οτι την αγαπώ, και αυτό δεν θα το αλλάξει κανένας σύγχρονος εγωισμός, κανένα post στο facebook, καμία περίεργη ματιά, κανένα υπονοούμενο.

Μου λείπουν οι στιγμές που σε είχα αγκαλία. Και ξέρεις, αυτό είναι ανεκτίμητο. Αλλά, ξέρεις, μου λειψε και ο εαυτός μου. Είναι καιρός να τον ανεβάσω από το πηγάδι. Η θέση μου είναι στον κήπο μας.

"Θα σ'αγαπώ για πάντα"
Θα ήθελα να μπορώ να το φωνάξω λίγο πριν τον αποχαιρετισμό. Θα ήθελα να με είχες αφήσει να το νοιώσω.

Τελικά οι πρώην είναι σαν τα αγάλματα. Έχουν τη θέση τους μέσα στον κήπο αλλά είναι γκρι και μαρμάρινα.

I don't need another showcase.