Happy Berlin

Σήμερα και αύριο. Αυταπάτη.
Όταν δεν είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι, ο χρόνος μοιάζει ψεύτικος. Είχες ποτέ αυτό το συναίσθημα; Ότι κάνεις πράγματα απλά για να γίνουν, ότι ζεις έξω από τα νερά σου, ότι τίποτα δεν σε κάνει ευτυχισμένο. Αυτό ένοιωθα τα 4 από τα 5 τελευταία χρόνια.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα κάνω άλλο post, αν δεν είχα πρώτα ξεφύγει από την μαθημένη ανημποριά που με είχε πνίξει το καλοκαίρι.

Ε λοιπόν, να μαι!
Δεν ξέρω αν έχω κάνει 100 βήματα ή απλά ένα μεγάλο. Ξέρω όμως ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Είμαι 23. Και δεν έχω ασχοληθεί ποτέ πραγματικά, στο παρελθόν, με αυτό που θέλω να κάνω. Ήρθε ο καιρός. Και το πλάνο μου έχει ως εξής:

Θα παρακολουθήσω για ένα χρόνο το μονοετές πρόγραμμα της Βακαλό για εισαγωγή στα εικαστικά και τις τέχνες, προκειμένου να φτιάξω ένα πορτφόλιο μέσα από τις εργασίες και να εξοικειωθώ πιο πολύ με το σχέδιο στο χέρι.

Στη συνέχεια θα δώσω για καλών τεχνών στο Βερολίνο, και παράλληλα θα κάνω αιτήσεις για τα πανεπιστήμια της Σκωτίας. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα καλού interview και τύχης, φαντάζομαι.

Είμαι τόσο φοβισμένος για όλα αυτά. Κάπου είχα διαβάσει το "Do it, trembling if you must, but do it". Και με αυτό πορεύομαι. Κλείνω τα μάτια και πηδάω. Έχω μπροστά μου το στόχο μου και τον επιτυγχάνω.

Θα γίνω αυτό που ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Αυτό που πραγματικά είμαι. Τίποτα λιγότερο.