Πίτες και τσάι

Κοιμάμαι. Με ξυπνάς.
Είναι χαράματα. Βλέπω τα μάτια σου να με κοιτάνε με ανυπομονησία.
Σήμερα θα μαζέψω μύρτιλα. Θα κάνεις πίτα, μου χεις πει.
Νευριάζεις που δεν κόβω τα κοτσάνια. Ποτέ δεν έκοβα τα κοτσάνια.
Στον κήπο μας. Η τσουκνίδα που είχα βάλει έχει φυτρώσει. Κόβω δύο ματσάκια.
Θέλω να κάνω τσάι και να το βάλω στο παλιό ψυγείο μας.
Μεσημεριάζει. Μου λες οτι η πίτα θα αργήσει. Τα χέρια σου είναι μπλέ από τα μύρτιλα. Είναι ίδια με τότε.
Καθώς βράζω το νερό, στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα σου, να πλατσουρίζεις με το νερό στην άκρη της πισίνας. Πόσα πράγματα μου έμαθες όλα αυτά τα χρόνια. Πόσα πράγματα κράτησα.
Με φωνάζεις στο τραπέζι.
Έχεις στρώσει ένα καρό τραπεζομάντηλο, με δύο πιάτα. Είναι τα αγαπημένα σου. Τα είχαμε πάρει μαζί από το Λονδίνο. Η πορσελάνη έχει ξεφτίσει στην άκρη.
Το σπίτι ειναι μικρό αλλά μας χωράει. Ξεχειλίζει από εμάς.
Τα μάτια σου είναι καταγάλανα. Με ζαλίζουν ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετα.
Σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει η πίτα σου. Σου γεμίζω το ποτήρι με τσαι.
Πάμε βόλτα στον κήπο. Είχες φυτέψει μια μουριά. Από κάτω έχουν φυτρώσει τσουκνίδες.
Με φιλάς. Και πεθαίνω. Η καρδιά μου δεν αντέχει. Είμαι ογδόντα χρονών.
Με κρατάς στην αγκαλιά σου. Φωνάζεις, κλαις. "Σ'αγαπώ". Είναι η πρώτη φορα που μου το λες και δεν το ακούω.
Αλλά το ξέρω. Σ'αγαπώ και εγώ. Είναι όμως αργά για να γυρίσω πίσω.
Στο ψελίζω, φεύγοντας.
Χορτάτος απο πίτα και τσάι.

Και έτσι όπως με κοιτάς, πεθαίνεις και εσύ.
Σκασμένος από πίτα και τσάι.

ένα απόγευμα με την οικογένεια Data

Ο μπαμπάς μου κλάνει μέσα στη μούρη μου. Τί αριστοκρατικοί τρόποι!

Η μαμά μου βρίζει θεούς και γάτες στο μπαλκόνι για την βρώμα, την ακαταστασία και τη σκόνη που έχει διεισδύσει σε κάθε... κύτταρο του εγκεφάλου της, επιτρέψτε μου να πώ.

Και αν αναρωτιέστε γιατί εκφράζομαι κατ αυτόν τον τρόπο, θα σας παραπέμψω στην αρχή του ποστ και στους αριστοκρατικούς τρόπους που χαρακτηρίζουν την οικογένεια Data.

Η γιαγιά μου συζητάει με τη γάτα, προσπαθώντας να την πείσει οτι έχει ήδη φάει και οτι το φακελάκι Whiskas me 0,0001% σολωμό που βρίσκεται στον πάγκο της κουζίνας είναι το μεσημαριανό της για αύριο.

Εγώ από την άλλη, έφτιαξα την πιο ωραία σαλάτα με σολωμό πού έχει φτιάξει ποτέ άνθρωπος, στέλνω e-mail στο Ghoete για να πάρω πληροφορίες για το Βερολίνο και προσπαθώ να συγκεντρώσω τη σκέψη μου ανάμεσα σε ρεψίματα, φωνές και νιαουρητά.

Και μετά πέφτει στο τραπέζι μια καινούργια ιδέα! Να αγοράσουμε μια ψηφιακή κορνιζα!
Ορόσημο κάθε δεμένης οικογένειας που δεν έχει χρέη, μόλις έμαθα οτι παίζει και ταινίες.

Ο μπαμπάς με βλέπει να καπνίζω και νοιώθω να εισπνέει την απογοήτευση. Ποιός χέστηκε; Στα 23 μας, οι επιλογές μας είναι δικές μας.

Γιατί πρέπει να φωνάζει τόσο πολύ όταν μιλάει στο τηλέφωνο; Μάλλον είναι κατάλοιπο των τηλεφωνικών γραμμών στη Λάρισα, μαζί με ένα ελαφρό αξάν, ειδικά όταν συγχίζεται.

Χάσαμε το σκυλί! Το ξέχασε η γιαγιά μου έξω από την πόρτα. Φώναζε ο γείτονας να την μαζέψουμε. Είναι όλοι καλά, επιβιώσαμε και από αυτό. Άν και νομίζω κατά βάθος το κάνει επίτηδες για να προσθέτει σασπενς στις φωνες, τα ρεψιδια και τα νιαουρητά.

'Μιλάω με Ghoete! Αφήστε με να συγκεντρωθώ!'. Αυτός ήμουν εγώ.
'Από που κατεβάζεις mp3; Ξέρω μια κοπέλα που πάει φέτος Βερολίνο, για να σε βοηθήσει.' Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου.
'Ο Άρης δεν με πήρε τηλέφωνο. Έχει μια γνωστή στο Ghoete'. Αυτή ήταν η μαμά μου.
'Γύρισε μωρέ η καψερή. Είδες που σας το πα οτι δεν θα φευγε;'. Αυτή ήταν η γιαγιά μου.

Και μάνι μάνι ήρθε η ώρα να κλείσω το λάπτοπ της μάνας μου, να πάω να ντυθώ και να ετοιμαστώ για ένα ακόμα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, με φίλους που τα πιό πολλά από αυτά που έχουν να μου πουν τα ξέρω ήδη.

I've got a paper heart

Πέμπτη βράδυ. Το διαμέρισμα μου μυρίζει καπνό. Μόλις έφυγε η Τόνι. Ζέστανα ένα χαλαρωτικό τσάι με 30 σταγόνες βαλεριάνας.

Καθώς οδηγούσα σκεφτόμουν. "Όταν κάτι σε ρίχνει, κάνε τέχνη και νίκησε το". Είμαι καλλιτέχνης και έχω 'μαλώσει' με το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου. Την τέχνη μου. Μου λείπει. Θα την φέρω ξανά στη ζωή μου.

Τώρα τελευταία ξεχνάω, σχεδόν τα πάντα. Η ταινία του μυαλού μου υπολειτουργεί. Μήπως είναι το φθινόπωρο; Μήπως είναι το άγχος; Στο παρελθόν, πάντως, αυτός έχει υπάρξει 'δημιουργικός λήθαργος', και το κατάλαβα εκ των υστέρων.

Σε λίγες εβδομάδες ξεκινάω δουλειά. Θα παίζω μουσική στο 'Εννέα' στο Θησείο. Περιμένω πως και πως να μπω στην δράση! Σχολή, δουλειά, γερμανικά.. Μου λείπει η καθημερινότητα, η πραγμάτωση μικρών και μεγάλων στόχων, οι φιλοδοξίες. Είναι ωραίο να συμφιλιώνεσαι και πάλι με τον ονειροπόλο εαυτό σου.

Αγαπώ τη χαρά και την καλοπέραση! Θα μου πεις, και σε ποιόν δεν αρέσουν αυτά. Θέλω να είμαι καλά. Ουσιαστικά, όμως.

Επίσης, σκέφτομαι να ψάξω και για τετράωρη καθημερινή δουλειά. Έχετε να προτείνετε τίποτα; Άτιμη ανεργία, όπου και αν ρώτησα μέχρι στιγμής είναι όλα καλυμμένα.

Πέρασα τις δύο προηγούμενες νύχτες στο κέντρο, από μαγαζί σε μαγαζί, και γυρνώντας σπίτι μετά τις 8 το πρωί, οπότε σήμερα θέλω να κοιμηθώ νωρίς! Και να αφήσω το www.rainymood.com να κάνει τη δουλειά.

Υ.Γ. Είδα σήμερα το "Paper Heart". Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν ιδέα από αγάπη, όπως και εγώ. Δείτε το trailer.

Go West boy

Γιατί μπήκα πάλι στον υπολογιστή;
Για να ξεφύγω.

Τα μότο μου δεν πιάνουν. Καθρεφτίζονται σε σένα και χάνονται.

Πότε θα σταματήσω να καπνίζω;
Στο τέλος του κόσμου.

Είναι αργά, και όμως είναι πολύ νωρίς.
Και αν η εναλλαγή των εποχών είναι απλά ένα τεράστιο, επαναλαμβανόμενο mood swing? Αν η ίδια η φύση είναι φτιαγμένη έτσι, γιατί εμένα δεν μου επιτρέπεται να έχω mood swings?

Είμαι αλλεργικός. Και όσα και αν δίνω, ποτέ δε μου φαίνονται αρκετά. Πώς ήταν τότε, πρίν τις σχέσεις;

Έχω ξεχάσει τα πάντα. Πού είναι ο διακόπτης ON του μυαλού; Και πώς ακριβώς το βάζεις στο OFF τα βράδια;

Έμπνευση ή ταλέντο ή τύχη μεθούν και σου φέρνουν επιτυχία;

Πριν πολλά χρόνια, πριν μεγαλώσω. Γιατί μεγάλωσα νωρίς; Γιατί έπρεπε να επιτρέψω στον εαυτό μου να ζήσει εφηβεία ενώ ήξερα οτι κατά βάθος δεν τη χρειάζομαι;

Ήμουν ένα πρωί, στο κρεβάτι της μάνας μου. Θα χα 38 γιατί δεν μ'άφησε να πάω σχολείο. Η παλιά Hitachi έπαιζε ένα τραγούδι που η αναλογική κεραία δεν μου επέτρεπε να ακούσω καθαρά. Το μόνο που συγκράτησα ήταν η μελωδία. Την ψιθύριζα στον εαυτό μου κάθε φορά που νόμιζα ότι μπορείς να μου κάνεις κακό. Χρόνια μετά έμαθα οτι λέγεται "Go West".

Μαθημένη ανημποριά. Μήπως αυτό είναι το κληροδότημά σου; "I'm moody, I'm messy, I get restless and it's senseless."

Χρόνια πριν είπα ότι θα σε κάνω ευτυχισμένο.
Χρόνια πριν δεν ήξερα ότι εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να σε κάνω ευτυχισμένο.

Θέλω να ξυπνήσω, πριν σε γνωρίσω.

Happy Berlin

Σήμερα και αύριο. Αυταπάτη.
Όταν δεν είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι, ο χρόνος μοιάζει ψεύτικος. Είχες ποτέ αυτό το συναίσθημα; Ότι κάνεις πράγματα απλά για να γίνουν, ότι ζεις έξω από τα νερά σου, ότι τίποτα δεν σε κάνει ευτυχισμένο. Αυτό ένοιωθα τα 4 από τα 5 τελευταία χρόνια.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα κάνω άλλο post, αν δεν είχα πρώτα ξεφύγει από την μαθημένη ανημποριά που με είχε πνίξει το καλοκαίρι.

Ε λοιπόν, να μαι!
Δεν ξέρω αν έχω κάνει 100 βήματα ή απλά ένα μεγάλο. Ξέρω όμως ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Είμαι 23. Και δεν έχω ασχοληθεί ποτέ πραγματικά, στο παρελθόν, με αυτό που θέλω να κάνω. Ήρθε ο καιρός. Και το πλάνο μου έχει ως εξής:

Θα παρακολουθήσω για ένα χρόνο το μονοετές πρόγραμμα της Βακαλό για εισαγωγή στα εικαστικά και τις τέχνες, προκειμένου να φτιάξω ένα πορτφόλιο μέσα από τις εργασίες και να εξοικειωθώ πιο πολύ με το σχέδιο στο χέρι.

Στη συνέχεια θα δώσω για καλών τεχνών στο Βερολίνο, και παράλληλα θα κάνω αιτήσεις για τα πανεπιστήμια της Σκωτίας. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα καλού interview και τύχης, φαντάζομαι.

Είμαι τόσο φοβισμένος για όλα αυτά. Κάπου είχα διαβάσει το "Do it, trembling if you must, but do it". Και με αυτό πορεύομαι. Κλείνω τα μάτια και πηδάω. Έχω μπροστά μου το στόχο μου και τον επιτυγχάνω.

Θα γίνω αυτό που ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Αυτό που πραγματικά είμαι. Τίποτα λιγότερο.