city lights fading

Πού βαδίζουμε;
σε τί κοινωνία ζούμε:
πόσο απάνθρωποι είμαστε;
νομίζω οτι έχουμε χάσει πλεον το δικαίωμα να αποκαλούμαστε άνθρωποι.

Γιατί σήμερα κρίνονται όλα αμά τη εμφανίσει; και γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων τρέχει πίσω από ένα ψευτο-όραμα και ένα κίβδηλο πλασαρισμένο πρότυπο;

Σήμερα, γυρνώντας απο το εξοχικό μου στην επαρχία, παρατήρησα ένα κοπάδι πρόβατα. Ήταν πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς πήγαιναν όλα μαζί με σκυμμένα κεφάλια, ακολουθώντας το ένα το άλλο, και όλα μαζί υπό το πρόσταγμα του τσοπάνη. Προς στιγμήν, μου θύμισαν όλους εμάς.

Σε κάποια στιγμή της ζωής μας, καλούμαστε να επιδείξουμε μια ωριμότητα ανάλογη της ηλικίας και των βιωμάτων μας..να πάρουμε τη ζωή και τις αποφάσεις μας στα χέρια μας. Σκεφτείτε πόσο μαγικό είναι αυτό. Ζούμε σε καθεστώς ελευθερίας, αλλά παρ'όλα αυτά αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι σε νόμους, πιστεύω, στερεότυπα, κοινωνικές φόρμες, άγχος, καθημερινότητα. Πιστεύω ότι η καθημερινότητα καταστρέφει τη μαγεία της ζωής. Μπορούμε και αξίζουμε τα πάντα. Γιατί λοιπόν δεν τα κατακτούμε;

Η ψυχή σου υπάρχει. Ναι, είναι εκεί, παντού και πάντα. Είναι η ενέργεια σου. Ίσως πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά του σώματος, τα τείχη που μοιραία υπάρχουν ανάμεσα σε ψυχή και σώμα και να αισθανθούμε για πρώτη φορά Ένα.

Ναι, σίγουρα όλα αυτά είναι πολύ φιλοσοφικά, αλλά πιστεύω ότι εαν δείς τον εαυτό σου ως κάτι παραπάνω, τότε και οι άλλοι θα σε δουν διαφορετικά. Αν σε αγαπήσεις, θα αγαπηθείς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Για πόσα πράγματα είμαστε πραγματικά ευγνώμονες; δεν τα θυμόμαστε και ποτέ. Η ίδια μας η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο, και με αρχή αυτό, έχουμε ολα τα δικαιώματα να τη ζήσουμε όπως γουστάρουμε. Η γέννηση είναι μόνο η αρχή. Ο θάνατος είναι μόνο μια μετάβαση. Πραγματικά δεν πιστεύω οτι αυτά που έχω μέσα μου θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν. Ίσως απελευθερωθούν, αλλα δεν θα διαγραφούν ποτέ. Και γιατί άλλωστε;

Ευχαριστώ πραγματικά για τη ζωή μου, για την υγεία μου, για τους γονείς και τους φίλους μου, για όλα τα υλικά και πνευματικά αγαθά που έχω αλλά και για τα λάθη μου, γιατί είμαι άνθρωπος και τα δικαιούμαι. Ευχαριστώ όμως, και για τη σύνεση να μαθαίνω από αυτά και να γίνομαι ίσως ,ελάχιστα, καλύτερος άνθρωπος κάθε φορά. Ευχαριστώ για τον σκύλο μου που τόσο αγαπώ, ευχαριστώ για την τεχνολογία γιατι πραγματικά με κάνει και 'παίρνω στροφές'! Ευχαριστώ για τον ουρανό, για τον ήλιο, για τα σύννεφα, για το πώς είναι η Γη, για τη φύση, τα ζώα, τα φυτά. Ευχαριστώ που μπορώ και περπατάω και αναπνέω και βλέπω όλα αυτά τα θαύματα της φύσης. Ευχαριστώ που πλέον βγαίνω από το σπίτι, πού άλλαξα το πώς με βλέπω στον καθρέφτη, που κατάφερα να επιλέξω τους φίλους που πραγματικά νοιάζονται για μένα. Ευχαριστώ για την αγάπη που με περικλείει, για τα μικρά πράγματα που καθημερινά με κάνουν να ονειρέυομαι. Ευχαριστώ για το στραβό μου στόμα και τις ραγάδες μου γιατί πραγματικά δεν θα άντεχα να ήμουν τέλειος. Ευχαριστώ για το ταξίδι που πήγα και για τις εμπειρίες που αποκόμμισα. Ευχαριστώ για τη μουσική, τα τραγούδια και τα συναισθήματα. Δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτά.
Ευχαριστώ για όλα.