Νοιώθω πως ζω σε ένα σύμπαν παράλληλο της πραγματικότητας. Κάπως έχω απαγκιστρωθεί από το τί είναι πραγματικό και τί όχι. Ίσως νοιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου μέσα στην καθημερινότητα μου..
Βρίσκομαι σε μια πόλη που δεν με ικανοποιεί, σε ένα σπίτι που δεν μου αρέσει και γενικά σε μια κατάσταση κάπως άβολη ψυχολογικά. Γράφω πτυχιακή και νοιώθω συνέχεια στρεσσαρισμένος.
Το πόιντ είναι, αγαπητοί, ότι φτάνεις σε σημεία στα δικά σου σημεία αντοχής και δοκιμάζεις την ελαστικότητα του εαυτού σου μέσα απο την ησυχία ενός κρεββατιού και μιας τηλεόρασης και αδράνειας.
Βρίσκομαι στο σημείο καμπής. Ή θα σπάσω από την πίεση, ή θα χαλαρώσω.
Και όλο αυτό το συνοθήλευμα και η εναλλαγή συναισθημάτων και ψυχολογικών καταστάσεων με κάνει να ξεκαθαρίζω θέματα και προβλήματα μου, με έναν τρόπο ίσως βίαιο για την ψυχολογία μου. Εξοθώ τον εαυτό μου στα άκρα πριν ασχοληθώ ουσιαστικά. Είναι κάπως παράλογο, μιας και πριν πίστευα ότι έχω μία σχετική αυτογνωσία και μια σχετικά καθαρή αυτοεικόνα. Και όμως, αυτή τη φορά η αυτοεικόνα μου καταρρίπτεται και ξαναρχίζω από την αρχή σχεδόν χωρίς πυξίδα. Σαν να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου του παρελθόντος και σαν να μην μπορώ να συνδεθω συναισθηματικά με το παρόν. Τέλειο ε;
Πολύ συχνά έχω την αίσθηση οτι κάνω τσαπατσοδουλειές και γενικά δεν είμαι λεπτολόγος στα πράγματα. Ίσως είναι κάτι που κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Ίσως και όχι.
Anyways, ήθελα εδώ και πολύ καιρό να μοιραστώ τις σκέψεις μου, κάτι που παλιά έκανα πιο συχνά. Δεν ξέρω καν αν το διαβάζει κανείς αυτό, λολ.
Βρίσκομαι σε μια πόλη που δεν με ικανοποιεί, σε ένα σπίτι που δεν μου αρέσει και γενικά σε μια κατάσταση κάπως άβολη ψυχολογικά. Γράφω πτυχιακή και νοιώθω συνέχεια στρεσσαρισμένος.
Το πόιντ είναι, αγαπητοί, ότι φτάνεις σε σημεία στα δικά σου σημεία αντοχής και δοκιμάζεις την ελαστικότητα του εαυτού σου μέσα απο την ησυχία ενός κρεββατιού και μιας τηλεόρασης και αδράνειας.
Βρίσκομαι στο σημείο καμπής. Ή θα σπάσω από την πίεση, ή θα χαλαρώσω.
Και όλο αυτό το συνοθήλευμα και η εναλλαγή συναισθημάτων και ψυχολογικών καταστάσεων με κάνει να ξεκαθαρίζω θέματα και προβλήματα μου, με έναν τρόπο ίσως βίαιο για την ψυχολογία μου. Εξοθώ τον εαυτό μου στα άκρα πριν ασχοληθώ ουσιαστικά. Είναι κάπως παράλογο, μιας και πριν πίστευα ότι έχω μία σχετική αυτογνωσία και μια σχετικά καθαρή αυτοεικόνα. Και όμως, αυτή τη φορά η αυτοεικόνα μου καταρρίπτεται και ξαναρχίζω από την αρχή σχεδόν χωρίς πυξίδα. Σαν να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου του παρελθόντος και σαν να μην μπορώ να συνδεθω συναισθηματικά με το παρόν. Τέλειο ε;
Πολύ συχνά έχω την αίσθηση οτι κάνω τσαπατσοδουλειές και γενικά δεν είμαι λεπτολόγος στα πράγματα. Ίσως είναι κάτι που κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Ίσως και όχι.
Anyways, ήθελα εδώ και πολύ καιρό να μοιραστώ τις σκέψεις μου, κάτι που παλιά έκανα πιο συχνά. Δεν ξέρω καν αν το διαβάζει κανείς αυτό, λολ.
