UGLY

People are all the same. 

But I wasn’t.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Πόσο άσχημα πρέπει να περάσεις στο σχολείο για να σου δημιουργηθούν ανεξήτηλες ουλές; Πόνος, κράξιμο, φαί, σκατά στο διάλλειμμα, προσμονή για κάτι, ίσως αγάπη, ίσως πόνο πάλι.

Ξέρω ότι μεγάλωσα διαφορετικά. Όπως επίσης ξέρω λίγο από το ποιός είμαι. Τουλάχιστον ξέρω ότι δεν είμαι ένα κομμάτι κρέας· παρ’ότι με κάνατε να το πιστεύω για χρόνια.

‘Χοντρέ’.

‘Ναι, ε καί;’

Η σανίδα επιβίωσης μου ήταν η σκέψη οτι μιά μέρα θα έρθετε να μου ζητήσετε δουλειά και εγώ, περήφανα, θα αρνηθώ, επικαλούμενος τον πόνο, το κράξιμο, το φαί, τα σκατά στο διάλλειμμα, την προσμονή για κάτι, ίσως αγάπη, ίσως πόνο πάλι. Είχα οπτικοποιήσει ακόμα και τη γκριμάτσα σου, όταν σου λέω να πας αλλού να βρεις να φας.

Όταν, μεταξύ άλλων, κατάλαβα ότι δεν έχω σκοπό ζωής να γίνω μεγαλοθεσίτης, και ότι γενικότερα η έννοια της εξουσίας μου προκαλεί αλλεργία, είπα να δω το θέμα θετικά, να κοσκινίσω τα καλά της ιστορίας και να απ’όλο αυτό να βγω δυνατότερος. Σας συγχώρεσα (και με χαρτί NLP), μέχρι και μπύρα ήπια μαζί σας και σας έστριψα τσιγάρα.

Και αυτό το σύστημα λειτούργησε για χρόνια.

Μέχρι που ήρθα Βερολίνο.

Και ότι δεν έιχε χωνευτεί καλά μου φερε αναγούλα.

Όλη αυτή η τοξική πούτσα που με βάλατε να χωνέψω είχε μείνει εκεί, σε ένα υποστομάχι.

Σε νοιώθω, και ας έχουν περάσει χρόνια.

Τώρα σε βλέπω μέσα από πάρκα, από ριγέ μπλούζες και κουνήματα των χεριών, από γράμματα και αφιερώσεις, από το μεγαλύτερο γκέι κλαμπ του Βερολίνου, που μάλλον δεν είναι και το μεγαλύτερο, από τα φοβισμένα μάτια του πατέρα μου και από την αγάπη της μάνας μου, από κόλλα και καπότες και από αγκαλιές με φίλους.

Φάνη, Έκτορα, Θανάση και οι λοιποί.

Ειμαι χοντρός και αδερφή.

Ειμαι χονροτσ και αφερφη.

Ειμαι χονρερς και αφφδφε.

Ειμαι ααφαδγ και αδεφρηξ.

Εινμαιαεκφαεκαεφπεαεφιεαφ.
Δεν είμαι πια χοντρός και αδερφή.

Ειμαι εκεί. 
Και ο κήπος μου με περιμένει.

Β.